Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/474

 Mikołaj Poulain wszedł za księciem do gabinetu.
 Widział, że się drzwi otworzyły a potem zamknęły, że zakrywająca je zasłona opadła i na seryo drżeć zaczął.
 — No, teraz wyjaw twój spisek mości panie — sucho rzekł książę; ale, na Boga, niech będzie dobry, bo dzisiaj miałem wiele przyjemnych rzeczy do spełnienia, a zatem biada ci, jeżeli napróżno czas mi zajmiesz.
 — Mości książę — mówił Mikołaj Poulain — idzie tu po prostu o najstraszliwszą zgrozę.
 — A więc, obaczmy tę zgrozę.
 — Mości książę...
 — Chcą mię zapewne zabić, nieprawdaż?.. — przerwał d’Epernon wyprężając się jak spartanin. Zgoda!.. moje życie należy do Boga i króla; niech więc je biorą.
 — Tu nie idzie o Waszą książęcą mość.
 — A! to szczególna.
 — Idzie tu o króla. Chcą go porwać, Mości książę.
 — Otóż znowu stara powiastka o porwaniu! — pogardliwie przerwał d’Epernon.
 — W tym razie, niema żartów Mości książę, jeżeli z pozorów mam sądzić.