Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/478

 — Dla czegóż miałbym kłamać?... Jem chleb królewski, cóż więc mnij powoduje? Wszak królowi winienem usługi moje. Uprzedzam więc Waszą książęcą mość, że skoro mię nie usłuchasz, sam pójdę do króla i umrę, jeżeli tego potrzeba będzie, na udowodnienie zeznania mojego.
 — Nie, do pioruna!.. pan nie pójdziesz do króla, mości Mikołaju Poulain!.. ze mną samym tylko będziesz miał do czynienia!
 — Bardzo chętnie, łaskawy panie; powiedziałem tylko dla tego, że się Wasza książęca mość wahałeś.
 — Nie, ja nie waham się i przedewszystkiem winienem ci tysiąc talarów.
 — Książę pan życzysz sobie zatem, aby tajemnica przy nim wyłącznie pozostała?
 — Tak jest, zatrzymuję ją dla siebie, bo mam współzawodników, równie jak ja gorliwych. Pan mi ją zatem odstępujesz, nieprawdaż?
 — Dobrze, Mości książę.
 — I ręczysz za jej prawdę?
 — O!.. ręczę jak najzupełniej.
 — Przystajesz pan więc na tysiąc talarów tymczasem?
 — Mam rodzinę Mości książę.
 — Ależ, tysiąc talarów, do pioruna!