Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/479

 — Gdyby wiedziano w Lotaryngii, że uczyniłem doniesienie takie, to każdy jego wyraz krwią musiałbym zapłacić.
 — Biedny człowiek!..
 — Trzeba więc aby na przypadek nieszczęścia, rodzina moja żyć z czego miała.
 — A więc?
 — A więc dla tego przyjmę tysiąc talarów.
 — Skoro przyjmujesz pieniądze mój panie, co mię obchodzi powód, dla którego je przyjmujesz? Tysiąc talarów są twoje.
 Dziękuję Mości książę.
 Widząc, że książę zbliża się do kufra i zagłębia rękę, Poulain poszedł za nim. Lecz tenże wydostał z kufra tylko małą książeczkę, w której olbrzymim i szkaradnym charakterem zapisał:
 Trzy tysiące liwrów panu Mikołajowi Poulaine.
 Niemożna było wiedzieć czy wypłacił te trzy tysiące liwrów, lub czy je był winien.
 — To tak jakbyś je pan już miał w ręku — rzekł książę.
 Poulain, który już był wyciągnął rękę i nogę, teraz cofnął się i ukłonił.
 — A więc zgoda? — powiedział książę.