Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/480

 — Względem czego, dostojny panie?
 — Pan mi odtąd zawsze udzielać będziesz wiadomości podobnych.
 Paulain wahał się, bo mu chciano narzucić rzemiosło trochę za nadto drażliwe.
 — I cóż?.. — spytał książę — czy już przeminęło owe szczytne poświęcenie się pańskie?...
 — Nie, Mości książę.
 — Mogę więc liczyć na pana?...
 Poulain przezwyciężył się i odpowiedział.
 — Tak jest.
 — Ja sam tylko posiadam tę tajemnicę?..
 — Tak jest, książę pan sam tylko.
 — Idź, przyjacielu, idź z Bogiem, a pan de Mayenne niech się ma na baczności!
 Powiedziawszy to, książę podniósł zasłonę, aby przepuścić Poulaina, a gdy spostrzegł, że ten już przebył przedpokój i znikł, pośpieszył do króla.
 Król znudzony zabawą z psami, bawił się czemś innem.
 D’Epernon przybrał minę zakłopotaną i stroskaną, lecz król swą ważną pracą zajęty, wcale na to niezważał.
 Lecz ponieważ książę milczał uporczywie, król podniósł głowę i spojrzał na niego.