Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/481

 — Co tam nowego znowu, Lavalette... czyś umarł?..
 — Dałby to Bóg, Najjaśniejszy panie!.. — odparł d’Epernon — bo niewidziałbym tego co widzę.
 — Mojej zabawki?
 — Najjaśniejszy panie, w wielkich niebezpieczeństwach poddany bardzo się lękać musi o bezpieczeństwo władzcy swojego!
 — Znowu niebezpieczeństwo?.. a!.. niech cię czarny szatan porwie, mój książę!
 — Chyba Wasza królewska mość naprawdę nie wiesz co się dzieje? — spytał książę.
 — Na honor, może i nie wiem — odparł król.
 — W tej chwili, Najjaśniejszy panie, otaczają Cię najstraszliwsi nieprzyjaciele!...
 — Ba! i któż to?
 — Najprzód, księżna de Montpensier.
 — A!... prawda, wczoraj przypatrywała się traceniu Salcèda.
 — Wasza królewska mość tak spokojnie o tem mówisz!
 — A cóż mi to szkodzi?..
 — Wasza królewska mość wiedziałeś już o tem?
 — Wiedziałem.