Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/495

 — Mówię do pana — rzekł Sainte-Maline, oburzony zimną krwią, którą słusznie uważał za oznakę pogardy, jakiej chciał nawet kosztem własnego życia koniec położyć.
 — Mówię do pana, czy pan słyszysz?
 — Osoba, którą nam król opisał, niema ani psa ani kija — odparł Ernauton.
 — Prawda — mówił znowu Sainte-Maline — i gdybym był się nad tem zastanowił, miałbym jedno mniej stłuczenie na ramieniu a jednę ranę mniej na udzie. Widać, że lepiej być roztropnym i spokojnym.
 Ernauton nie odpowiedział, stanął na strzemionach, położył dłoń nad oczami i rzekł:
 — Tam oto czeka ten, którego szukamy.
 — Do pioruna!... — mruknął głucho Sainte-Maline, zazdroszcząc tej nowej wyższości swojemu towarzyszowi, pan masz dobry wzrok. Ja zaledwie tylko jakiś czarny punkt rozróżnić mogę.
 Ernauton nie odpowiadając jechał dalej, a wkrótce i Sainte-Maline spostrzegł i poznał człowieka, którego im król opisał.
 Niegodziwa pokusa znowu go opanowała i popędził konia, pragnąc pierwszy stanąć u mety.