Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/499

 Ernauton włożył rękę w zanadrze.
 — Pan zapewne poznasz ten list? — rzekł.
 — Tak, jeżeli go zobaczę.
 Ernauton wyjął list.
 — Ten sam — powiedział Chicot — zapewne wiadomo panom, że dla większej pewności coś wam nawzajem wręczyć powinienem.
 — Pokwitowanie.
 — Tak jest.
 — Król — mówił znowu Ernauton — rozkazał mi zawieźć ten list, ale ten oto pan ma obowiązek doręczenia go panu.
 I podał list panu de Sainte-Maline, który go wziął i złożył w ręce Chicota.
 — Dziękuję panom — rzekł ten ostatni.
 — Widzisz pan — dodał Ernauton — żeśmy wiernie dopełnili co nam polecono: nikogo niema na drodze, nikt więc nie widział żeśmy z panem mówili i list mu wręczyli.
 — Prawda, przyznaję to panom, a nawet w razie potrzeby poświadczę. Teraz na mnie kolej.
 — Prosimy o pokwitowanie — rzekli razem obaj młodzieńcy.
 — Któremuś z panów mam je wręczyć?
 — Król nic w tym względzie nienadmie-