Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/506

 — Tego właśnie pragnę — rzekł Sainte-Maline.
 — Pragniesz pan?
 — Tak jest, kto mię wyśmieje sprawi mi największy przyjemność!
 — A więc odmawiasz pan walki?
 — Odmawiam, ale rozumie się, że walki z panem.
 — Chociaż sam. mię wyzwałeś?
 — Tak jest.
 — Lecz, mój panie, jeżeli stracę cierpliwość i uderzę na pana?
 Sainte-Maline konwulsyjnie zacisnył pięści.
 — Wtedy, cisnę szpadę o dziesięć kroków od siebie — odparł.
 — Strzeż się pan, bo w takim razie nieuderzę ostrzem.
 — I owszem, ale wówczas będę miał powód nienawidzieć pana, a nienawidzieć będę śmiertelnie, potem skoro kiedyś ujrzę pana słabszym, napadnę na pana jak ty na mnie teraz i z rozpaczy przebiję pana.
 Ernauton schował szpadę do pochwy.
 — Dziwny z pana człowiek, żałuję cię z całego serca.
 — Pan mię żałujesz?