Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/507

 — Tak jest, bo musisz pan cierpieć okropnie.
 — O! okropnie.
 — Pan kochać nie możesz?
 — Nigdy.
 — Ale przynajmniej musisz mieć jakąś namiętność.
 — Jedną jedyną.
 — Prawda, zazdrość, boś się pan do niej przyznał.
 — Tak, i ztąd pochodzi, że z największym wstydem i niewypowiedzianem nieszczęściem ulegam wszelkim innym namiętnościom; ubóstwiam kobietę skoro widzę, że kocha innego, lubię złoto skoro go cudza ręka dotyka; jestem dumny zawsze przez porównanie, piję dla stłumienia w sobie gniewu, to jest dla zaostrzenia go skoro nie jest dosyć gwałtownym, to jest aby go uczynić jak piorun grzmiącym i zapalnym. O! tak jest, tak, dobrze powiedziałeś panie de Carmainges, żem bardzo nieszczęśliwy.
 — I nigdy nie usiłowałeś pan zostać dobrym? — spytał Ernauton.
 — Usiłowałem, lecz nadaremnie.
 — Jakąż tedy masz pan nadzieję? co począć myślisz?
 — Co czyni roślina zatruta? Kwitnie równie jak i drugie, a niektórzy ludzie umieją z niej