Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/54

Robert Briquet, jako filozof wszystko badający i jako mędrzec, który ze wszystkiego samą istotę wydobywa, spostrzegł, że ostateczne rozwiązanie wyżej opisanej sceny, nastąpi przy samej bramie i że szczegółowe rozmowy jezdnych, mieszczan i wieśniaków, już go nie nauczą nic więcej.
 Zbliżył się zatem, o ile mógł do baraku, co zastępował miejsce budki odźwiernego, i którego jedno okno wychodziło na Paryż, drugie zaś na pole.
 Zaledwie zajął to nowe stanowisko, wnet człowiek, który w całym pędzie konia przybiegł z Paryża, zeskoczył z siodła, wszedł do budki i pokazał się w jej oknie.
 — Aha! — rzekł Loignac.
 — Oto jestem, panie de Loignac — odezwał się ten człowiek.
 — Dobrze, a zkąd przybywasz?
 — Od bramy świętego Wiktora.
 — Twój wykaz?...
 — Pięciu.
 — A karty?
 — Oto są.
 Loignac wziął karty, sprawdził je, i na tablicy, jakby umyślnie w tym celu przygotowanej, zapisał liczbę 5.