Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/554

 — I mnie również — rzekł Mayneville.
 — No, nietrać czasu i wprowadź go — dodała księżna.
 Książę wahał się między chęcią wysłuchania posłańca, a obawą chybienia umówionej schadzki u swojej kochanki.
 Spojrzał na drzwi i na zegar.
 Drzwi się otworzyły, zegar wybił jedenastą.
 — A! Boroville — rzekł książę śmiejąc się, mimo że był w złym humorze, jakże się przebrałeś przyjacielu!
 — Dostojny panie — powiedział kapitan — mnie w istocie nie zbyt wygodnie w tej przeklętej sukni; ale kiedy mus to mus, jak mawiał książę Gwizyusz ojciec.
 — Przecież to nie ja wpakowałem cię w ten habit, mój Borovillu — rzekł książę — nie miej więc do mnie żalu, proszę.
 — Nie, dostojny panie, to księżna pani; ale i do niej nie mam żalu, bo jej służę.
 — Dziękuję kapitanie; ale mów co masz powiedzieć, bo już późno.
 — Na nieszczęście nie mogłem przybyć prędzej, dostojny panie, bo miałem cały klasztor na karku.
 — No! to mów teraz.