Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/557

 — Niepodobna.
 — Dlaczego?
 — Bo on mię zna.
 — Jako mnicha, zapewne, ale nie jako kapitana.
 — Na honor, niewiem... ten Robert Briquet ma bardzo bystre oko.
 — Cóż to za człowiek?... — zapytał Mayenne.
 — Słuszny, suchy, muszkularny, kościsty, przebiegły, szyderczy i milczący.
 — A!.. a!... i robiący szpadą?
 — Jak ten, co ją wynalazł, dostojny panie.
 — Twarz długa?
 — Dostojny panie, on ma rozmaite twarze.
 — Przyjaciel przeora?
 — Jeszcze od czasu, jak był prostym księdzem.
 — A!... mam pewne podejrzenie — rzekł Mayenne, marszcząc brwi — i postaram się bliżej o tem przekonać.
 — Niech się książę pan śpieszy, bo ten łotr musi szybko umykać na swoich długich nogach.
 — Borrovillu — rzekł Mayenne — pojedziesz do Soissons, do mojego brata.