Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/577

 — Ja tu chyba w piekle jestem!... — wola Chicot, poznając gospodarza przy świetle jego latarni.
 — O! panie — wola gospodarz, spostrzegając tak okropne spustoszenie, o! panie, cóż się tu stało?
 I wzniósł w niebo ręce wraz z latarnią.
 — Ilu u ciebie szatanów mieszka, przyjacielu?... — ryknął Chicot.
 — O! Chryste Jezu, co za pogoda!... — równie patetycznym tonem odpowiedział gospodarz.
 — Czy tu u ciebie zamki wytrzymać nie mogą? czy twój dom z płótna? wolę raczej wyjść ztąd i pod gołem niebem nocować.
 Chicot podniósł się i ze szpadą w ręku stanął za łóżkiem.
 — O! biedne moje meble!... — westchnął gospodarz.
 — A gdzież są moje suknie, co tu na krześle leżały?... — zawołał Chicot.
 — Pańskie suknie, kochany panie — naiwnie odparł gospodarz, jeżeli tu były to i dotąd być muszą.
 — Jakto, jeżeli były; czy nie myślisz przypadkiem, że wczoraj przyszedłem w ubiorze w jakim mię teraz widzisz?... — rzekł Chicot.