Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/578

 I nadaremnie usiłował okryć się swą lekką tuniką.
 — Dla Boga! panie — odparł gospodarz niewiedząc jak odpowiedzieć na ten argument, przecież wiem dobrze, że pan byłeś ubrany.
 — Twoje szczęście, że to pamiętasz.
 — Ale...
 — Ale co?...
 — Wiatr wszystko otworzył, wszystko rozproszył.
 — A! to mi racya!
 — Przecież pan sam widzisz — rzekł gospodarz.
 — Jednak mój kochany, posłuchaj mię i uważaj dobrze co ci powiem — dodał Chicot. Jeżeli wiatr dokąd wchodzi, a tutaj wejść musiał, prawda? aby narobić tego nieporządku...
 — Bezwątpienia.
 — Otóż! jeżeli wiatr dokąd wchodzi, to wchodzi z zewnątrz?
 — Niezawodnie panie.
 — Niezaprzeczasz temu?
 — Nie, chyba byłbym głupim.
 — Otóż! wiatr wchodząc tutaj, musiał przyprowadzić do mojego pokoju czyjeś insze suknie i zostawić je w miejsce moich, które niewiem gdzie poniósł.