Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/579

 — Zapewne, tak się przynajmniej zdaje. Ale tu istnieją widoczne dowody, że się inaczej stało.
 — Słuchaj-no, kmotrze — powiedział Chicot, badawczem okiem zmierzywszy podłogę — a którędy tu wiatr dostał się do mnie?...
 — Co pan mówi?...
 — Pytam, zkąd się wiatr tutaj dostał?..
 — Z północy, panie, z północy.
 — No, to widać, że po błocie chodził, bo oto zostały na podłodze ślady jego trzewików.
 W rzeczy samej, Chicot pokazał gospodarzowi świeże ślady zabłoconego obuwia.
 Gospodarz zbladł.
 — Teraz, mój kochany — rzekł Chicot — muszę ci poradzić, abyś miał na oku tego rodzaju wiatry, przybywające do twojej oberży, które wysadzają drzwi, dostają się do pokojów i unoszą z sobą odzież podróżnych.
 Gospodarz cofnął się o parę kroków, aby mu poobalane sprzęty niezawadzały i aby znalazł czemprędzej drogę na korytarz, a gdy się przekonał, że już odwrót ma zabezpieczony, rzekł:
 — Dlaczegóż mię pan złodziejem nazywasz?...
 — Cóż to się z twoją poczciwą twarzą zro-