Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/580

biło?.. — spytał Chicot — czemu zmieniłeś się tak nagle?...
 — Zmieniłem się, bo mię pan znieważasz.
 — Ja!
 — Zapewne, pan mię złodziejem nazywasz... — daleko głośniej, a nawet groźnie odparł gospodarz.
 — Nazywam cię złodziejem, bo zdaje mi się, żeś odpowiedzialny za moje rzeczy, a nie możesz zaprzeczyć, iż mi te rzeczy skradziono?
 Teraz Chicot, jak fechmistrz, próbujący siły swojego przeciwnika, pogroził gospodarzowi.
 — Hola!... — zawołał gospodarz — hej!... chodźcie no tu do mnie!..
 Na ten głos czterej ludzie zbrojni w kije, pokazali się na schodach.
 — A!... otóż Eurus, Notus, Aquilo i Boreasz — rzekł Chicot. — Do pioruna!... skoro się sposobność nastręcza, ogołocę ziemię z północnego wiatru; wyświadczę ludzkości prawdziwą przysługę, bo wówczas wieczna wiosna panować będzie.
 I długą swoją szpadą tak silnie natarł ku najbliższemu napastnikowi, iż byłby go na wylot przeszył, gdyby ten nieskoczył wstecz z prawdziwą lekkością Eolowego syna.
 Nieszczęściem, odskakując patrzył na Chi-