Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/588

 — Cicho! nieszczęśliwy!... — odparł gospodarz — chodź do drzwi ale na palcach.
 Kupiec usłuchał, ale że był człowiekiem roztropnym, przyłożył ucho do drzwi i nieotwierając spytał znowu:
 — Kto jesteś?
 — Alboż nie poznajesz głosu twojego gospodarza?
 — Prawda, poznaję; cóż tam nowego, dla Boga?
 — Oto przy wieczerzy za nadto swobodnie rozmawialiście o królu i ktoś o tem doniósł merowi, który tu przysłał straż po was. Na szczęście wskazałem jej pokój waszych komisantów, których uwięziono zamiast was.
 — O! ho! czegóż to ja się dowiaduję?... — rzekł kupiec.
 — Najczystszej i najrzetelniejszej prawdy! Spiesz się zatem i zmykaj póki jeszcze schody wolne...
 — A moi towarzysze?
 — O! już nie czas uprzedzać ich.
 — Biedni ludzie! Kupiec ubrał się czemprędzej.
 Tymczasem, gospodarz niby nagle dobrą myślą przejęty, zapukał w przepierzenie oddzielające drugiego kupca od pierwszego.