Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/592

 — Kto tam?... — zapytał nagle przebudzony Chicot.
 — Do licha!.. trzeba tu mądrze postąpić — rzekł oficer do swoich ludzi.
 — To my, kupcy — powiedział — pańscy przyjaciele, mamy panu coś ważnego oznajmić.
 — O! ho!.. — odparł Chicot — widać żeście pochrypli po wczorajszym winie, moi panowie.
 Oficer złagodził głos i rzekł najprzyjaźniej:
 — Ale otwórz-no przyjacielu.
 — Do pioruna!... was coś zdaleka czuć żołnierstwem, moi panowie kupcy! — rzekł Chicot.
 — A!.. niechcesz otwierać!.. — zawołał zniecierpliwiony oficer — dalej, wybić drzwi.
 Chicot pobiegł do okna, otworzył je i ujrzał na dole dwa gołe pałasze.
 — Jestem pojmany — zawołał.
 — A!... ha!... kmotrze — powiedział oficer, słysząc łoskot otwierającego się okna, boisz się niebezpiecznego skoku, słusznie, bardzo słusznie; a więc otwórz!
 — Na honor nie otworzę! — odparł Chicot. Drzwi mocne, a jak narobicie hałasu, to mi ktoś w pomoc przybędzie.
 Oficer na głos się roześmiał i rozkazał żołnierzom, aby zawiasy wyrwali.