Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/605

 — To go właśnie gorzej potępia — ponuro rzekł Chicot — a pan kto jesteś?
 — Jestem ten, który panu ocalił życie — zimno odparł młodzieniec.
 — I który, jeżeli się nie mylę, przed trzema dniami przy Charenton, oddał mi list króla?
 — Tak jest.
 — A więc pan służysz królowi?
 — Mam ten zaszczyt — kłaniając się odpowiedział młodzieniec.
 — I służąc królowi oszczędzasz pana de Mayenne?... Do licha!... pozwól sobie powiedzieć mój panie, że dobry sługa wcale tak niepostępuje.
 — Owszem panie, ja sądzę, że właśnie w tej chwili najlepiej królowi usługuję.
 — Być może — smutnie odparł Chicot — być może, ale tu nie czas filozofować. Jakże pana nazywają?
 — Ernauton de Carmainges — odrzekł, kłaniając się.
 — No, panie Ernauton, cóż teraz poczniemy z tym klocem, bo co do mnie, uprzedzam, że ruszam dalej.
 — Będę czuwał nad panem de Mayenne — odparł młodzieniec.