Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/609

 Dwa woły ciągnęły ten wóz, przy wołach szedł wieśniak.
 Ernauton zbliżył się do niego, a przerażony wieśniak miał wielką, ochotę porzucić wóz i uciec w krzaki, lecz Ernauton wstrzymał go i opowiedział o zaszłej niedawno potyczce między hugonotami i katolikami, w której czterech ludzi poległo, lecz dwóch żyje jeszcze.
 Wieśniak, mocno zatrwożony odpowiedzialnością za dobry uczynek, ale daleko bardziej przerażony wojowniczą miną Ernautona, pomógł mu przenieść pana de Mayenne na wóz a następnie i żołnierza, który, niewiadomo czy naprawdę omdlały, ciągle miał oczy zamknięte.
 Zostawali już tylko czterej polegli.
 — Panie — zapytał wieśniak — czy ci ladzie byli katolikami czy hugonotami?
 Ernauton zauważył, że wieśniak w pierwszym przystępie trwogi, przeżegnał się.
 — Hugonotami — odpowiedział.
 — Skoro tak — rzekł znowu wieśniak, nie będę miał żadnego grzechu gdy ich zrewiduję, nieprawdaż?
 — Żadnego — odparł Ernauton — bo wołał aby raczej wieśniak, z którym miał do czynienia został ich dziedzicem, aniżeli pierwszy lepszy przechodzień.