Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/612

 — Niemam potrzeby znać pana. Wiem, żeś pan raniony i dość mi na tem.
 — Bądź pan szczery — rzekł Mayenne i wyznaj, że znasz mię.
 — Dziwna rzecz, że pan mię rozumieć niechcesz, bo co do mnie uważam, że równie nie szlachetną jest rzeczą zabijać bezbronnego, jak w sześciu napadać na jednego.
 — Przypuszczasz pan jednak zapewne — odparł Mayenne — że nic się bez przyczyny nie dzieje.
 Ernauton ukłonił się, lecz nieodpowiedzial.
 — Wszakże pan widziałeś, iż pojedynczo walczyłem z tym człowiekiem?... — rzekł znowu Mayenne.
 — Prawda, widziałem.
 — Wreszcie ten człowiek jest moim śmiertelnym wrogiem.
 — Wierzę, bo mi to samo oświadczył.
 — A jeżeli żyć będę mimo mojej rany?...
 — Uczynisz pan co się panu podoba, bo to już mnie zgoła obchodzić nie będzie.
 — Czy jestem niebezpiecznie raniony, jak pan mniemasz?
 — Oglądałem pańską ranę i sądzę, że chociaż mocna, jednak śmierci nie sprowadzi. Szpada osunęła się po żebrach i piersi niedosięgła.