Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/613

Westchnij pan, a mam nadzieje, że w płucach nie uczujesz bólu.
 Mayenne odetchnął z trudnością, lecz bez bólu.
 — Prawda — rzekł — a ludzie, którzy przy mnie byli?
 — Wyjąwszy jednego, wszyscy polegli.
 — Zostawiono ich na drodze?... — spytał Mayenne.
 — Tak jest.
 — I zrewidowano?
 — Wieśniak, którego pan zapewne widziałeś otworzywszy oczy, a który jest tutejszym gospodarzem, sam tego dopełnił.
 — Cóż przy nich znalazł? — Trochę pieniędzy.
 — A papiery?
 — O papierach nic nie wiem.
 — A!... — z widocznem zadowoleniem powiedział Mayenne.
 — Wreszcie, żyjący towarzysz może pana w tym względzie objaśnić.
 — Gdzież on jest?
 — W stodole o parę ztąd kroków.
 — Zanieś mię pan do niego, albo raczej przynieś go tutaj, i jeżeli jesteś człowiekiem ho-