Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/618

 — O!... wszak pan sam powiedziałeś, iż lepiej zakończyć wzajemne zwierzenia — odparł Ernauton.
 — Prawda.
 — A nadto rana pańska jątrzyć się zaczyna; a zatem, nierozmawiajmy lepiej, wierz mi pan.
 — Słusznie. O!... koniecznie mi potrzeba chirurga mojego.
 — Miałem honor oświadczyć panu, że wracam do Paryża, proszę więc o adres tego chirurga.
 Mayenne skinął na żołnierza, który przystąpił ku niemu, poczem obaj z sobą po cichu rozmawiali.
 Ernauton wyrozumiały, jak zwykle, odszedł na bok.
 Nakoniec po któtkiej naradzie z żołnierzem, książę obrócił się do Ernautona i rzekł:
 — Panie de Carmainges, zaręcz mi słowem honoru, że skoro ci powierzę list, oddasz go wiernie podług adresu.
 — Ręczę panu.
 — Ufam pańskiemu słowu, a ufam ślepo, bo widzę, żeś człowiek zacny.
 Ernauton ukłonił się.