Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/623

 Pan de Loignac skinął na młodzieńca, aby się za nim udał do gabinetu, leżącego obok sypialnej sali a stanowiącego izbę posłuchalną, w której ten najwyższy sędzia, wydawał swoje niecofnione wyroki.
 — Cóż to za sprawowanie się, mości panie?... — rzekł ostro — jeżeli dobrze policzyłem, pięć dni i nocy nie byłeś obecny, i to pan, pan, którego miałem za najrozsądniejszego, dajesz taki przykład niekarności?
 — Panie — kłaniając się odpowiedział Ernauton — uczyniłem to co mi kazano.
 — A cóż panu uczynić kazano?
 — Kazano mi śledzić pana de Mayenne, a więc śledziłem.
 — Przez pięć dni i nocy?
 — Tak jest, panie.
 — Książę więc wyjechał z Paryża?
 — Tego samego wieczoru, i uważałem to za rzecz podejrzaną.
 — Słusznie, ale cóż dalej?
 Ernauton opowiedział krótko, ale z zapałem i energią wypadek na drodze i jego skutki, a w miarę opowiadania, wybijały się na ruchomej twarzy pana de Loignac, wszelkie wrażenia jakie opowiadający wzbudził w jego duszy.