Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/624

 Lecz gdy wspomniał o liście, który mu pan de Mayenne powierzył, Loignac zawołał:
 — I pan masz list?
 — Mam panie.
 — Do dyabła, ta okoliczność zasługuje na uwagę — odparł kapitan, zaczekaj pan na mnie albo raczej pójdź ze mną.
 Ernauton udał się za panem de Loignac i przybył z nim na dziedziniec Luwru.
 Czyniono tam właśnie przygotowania do wyjazdu króla; przyrządzano ekwipaże, a pan d’Epernon przypatrywał się przejeżdżaniu koni, które niedawno królowa Elżbieta angielska darowała Henrykowi III-mu; tego dnia miano po raz pierwszy zaprządz do królewskiej karety wspomnianą parę koni, najdoskonalej dobranych.
 Loignac zostawił Ernautona przy wejściu na dziedziniec, sam zaś zbliżył się do pana d’Epernon i pociągnął go za połę płaszcza.
 — Nowiny, Mości książę — rzekł — wielkie nowiny!
 Książę natychmiast opuścił otaczające go osoby i przybliżył się do schodów, któremi król miał przybyć.
 — Mów panie de Loignac, mów.
 — Pan de Carmainges przybywa z za