Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/625

 Orleanu, gdzie w jednej wsi zostawił pana de Mayenne niebezpiecznie ranionego.
 Książę krzyknął zdziwiony.
 — Ranionego? — powtórzył.
 — Co większa — mówił znowu Loignac — pisał on do pani de Montpensier, a ten list pan de Carmainges ma w swojej kieszeni.
 — O!.. ho!.. — rzekł d’Epernon.
 — Przywołaj tu pana de Carmainges, sam z nim pomówię.
 Loignac wziął za rękę, pana de Carmainges, który, jak powiedzieliśmy, przez uszanowanie stał na uboczu w ciągu rozmowy swoich zwierzchników.
 — Oto jest, mości książę, nasz podróżny — rzekł.
 — Zdaje się, że pan masz list księcia de Mayenne? — zapytał d’Epernon.
 — Mam dostojny panie.
 — Pisany z wioski pod Orleanem?
 — Tak jest, dostojny panie.
 — I adresowany do pani de Montpensier?...
 — Tak jest, dostojny panie.
 — Oddaj-że mi pan ten list z łaski swojej.
 Książę wyciągnął rękę obojętnie, spokojnie, jak każdy kto sądzi, że dosyć, aby objawił swą wolę, a ta wola natychmiast wykonaną będzie.