Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/626

 — Przepraszam Waszą książęcą mość — rzekł Carmainges — ale książę pan podobno żądasz odemnie listu pana de Mayenne do jego siostry?
 — A tak.
 — Książę pan nie wie zapewne, że ten list mnie powierzono?
 — Cóż ztąd?
 — Jest to zbyt ważna okoliczność, mości książę, bo dałem słowo honoru księciu de Mayenne, iż list ten oddam do własnych rąk księżnej jego siostry?
 — Czy pan służy królowi, czy księciu de Mayenne?
 — Służę królowi, dostojny panie.
 — Otóż, król żąda tego listu.
 — Dostojny panie, niech mi wolno będzie oświadczyć, że Wasza książęca mość nie jesteś królem.
 — Panie de Carmainges zastanów się, zapominasz z kim mówisz?... — rzekł d’Epernon i pobladł z gniewu.
 — Owszem, dostojny panie, pamiętam dobrze do kogo mówię i dlatego odmawiam.
 — Odmawiasz, powiedziałeś że odmawiasz, panie de Carmainges?
 — Powiedziałem.