Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/660

trzeby, bo jeżeli pan rzeczywiście przybywasz ze zleceniem, o którem wspominasz...
 Ernauton obruszył się.
 — O! niegniewajmy się, jeżeli pan rzeczywiście przybywasz ze zleceniem od osoby, którą wymieniłeś, rzecz jest dosyć interesująca, i przez pamięć na stosunki nasze, jakkolwiek one były krótkie, zechcesz nam pan objawić to zlecenie.
 Dama wyrzekła te słowa z jak najułudniejszem przymileniem, jakiem tylko ładna kobieta swe żądania popierać umie.
 — Pani — odparł Ernauton — niezdołasz mię zmusić abym powiedział to czego niewiem.
 — A tembardziej to czego pan powiedzieć niechcesz.
 — Na to nic odpowiedzieć niemogę, kłaniając się rzekł Ernauton.
 — Co do słownych zleceń, czyń pan co mu się podoba.
 — Słownych zleceń niemam żadnych; winienem tylko oddać list Jej książęcej mości.
 — A więc, gdzież jest ten list?... — rzekła nieznajoma wyciągając rękę.
 — Ten list?... — powtórzył Ernauton.
 — Proszę o niego.