Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/661

 — Sądzę — odparł Ernauton, że już miałem honor oświadczyć pani, iż ten list adresowany jest do księżnej de Montpensier.
 — Ale w nieobecności księżnej, ja ją tutaj reprezentuję, niecierpliwie mówiła nieznajoma, a zatem pan możesz...
 — Nie mogę.
 — Pan mi niewierzysz?
 — Takbym powinien — odparł młodzieniec rzucając na nią pełne zachwytu spojrzenie; lecz mimo tajemnicy jaką się pani otaczasz, wyznaję, iż wzbudziłaś we mnie uczucia zupełnie obce tym, o których wspominasz.
 — W istocie!... — zawołała nieznajoma płonąc na widok ognistych spojrzeń Ernautona.
 Ernauton ukłonił się.
 — Uważaj panie pośle. że mi czynisz oświadczenie miłosne.
 — Tak jest — odparł Ernauton — niewierni czy kiedy los dozwoli mi znowu ujrzeć panią, i zaiste tak korzystnej sposobności napróżno tracić niepowinienem.
 — Skoro tak, pojmuję teraz...
 — Pojmujesz pani, że cię kocham; ależ rzeczywiście, to bardzo łatwo.
 — Owszem, pojmuję jakim sposobem pan się tu dostałeś.