Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/669

 Nieznajoma rzuciła się do dzwonka i tak gwałtownie nim wstrząsnęła, iż mało co go nieskruszyła. Po wszystkich apartamentach rozległ się natychmiast donośny jego odgłos i za nim ucichł, na progu sali stanął lokaj.
 — Co pani rozkaże?... — zapytał.
 Nieznajoma wściekle nogą tupnęła.
 — Mayneville — rzekła — Mayneville niech tu zaraz przyjdzie!...
 Służący wybiegł i w tej chwili prawie nadbiegł Mayneville.
 — Jestem na rozkazy pani — rzekł.
 — Pani!... i od kiedyż to nazywają mię poprostu panią, mości Mayneville?... — w rozpaczy zawołała księżna.
 — Jestem na rozkazy Waszej książęcej wysokości — powtórzył Maineville pochylony i zdumiony.
 — Teraz to co innego!... — powiedział Ernauton — mam przed sobą szlachcica, a jeżeli ten kłamie, klnę się na niebo!... że będę przynajmniej wiedział, czego się mam trzymać.
 — Wierzysz więc nakoniec? — spytała księżna.
 — Tak jest, pani, wierzę, i na dowód, oto list.
 I skłoniwszy się, wręczył księżnie de Montpensier ów list tak dawno pożądany.

Koniec tomu trzeciego.