Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/694

 — E!... mościa księżno — rzekł Mayneville — sądzę, że później nie będziemy potrzebowali zwracać baczności na niego.
 — Ha, widać że ja sama niewiem co dzisiaj mówię; masz słuszność Mayneville, ja głowę tracę.
 — Takiemu wodzowi jak pani, wolno być roztargnionym w wigilię stanowczej bitwy.
 — Prawda. Ale otóż i noc, a Walezyusz w nocy wraca z Vincennes.
 — O!... mamy dosyć czasu; ósma jeszcze nie wybiła i ludzi dotąd niewidać.
 — Wszakże wszyscy znają hasło?...
 — Wszyscy.
 — Czy są to ludzie pewni?..
 — Wypróbowani, mościa księżno.
 — Jakże tu przybędą?
 — Pojedynczo, jakby szli na przechadzkę.
 — Iluż ich oczekujesz?
 — Pięćdziesięciu; to więcej niż potrzeba; bo zważ pani, że oprócz nich, mamy dwustu mnichów, którzy staną za tyluż żołnierzy, a może nawet i za więcej.
 — Skoro tylko przybędą nasi ludzie, każ mnichom uszykować się na drodze.
 — Już ich o tem uprzedziłem, mościa księżno; przetną drogę, nasi wpadną na powóz, bra-