Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/695

ma klasztorna będzie otwarta i zamknie się dopiero za powozem.
 — Chodźmy teraz na wieczerzę, przynajmniej czas zabijemy. Tak jestem niecierpliwa, że chętnie bym posunęła skazówkę na zegarze.
 — Cierpliwości, mościa księżno, cierpliwości.
 — Ależ nasi ludzie, nasi ludzie?
 — Będą tu za godzinę; ósma tylko co wybiła, dotąd więc niema straty czasu.
 — Mayneville!.. Maynevillel... brat mój żąda swojego chirurga, ale najlepszym chirurgiem najlepszem lekarstwem na ranę pana de Mayenne, byłby promień włosów Walezyusza i ręczę, że dobrze przyjąłby człowieka, któryby mu przyniósł taki podarek.
 — Za dwie godziny, ten człowiek uda się do schronienia księcia, który wprawdzie jak zbieg umknął z Paryża, ale z tryumfem doń powróci.
 — Jeszcze słówko, Mayneviliu — rzekła księżna, zatrzymując się na progu.
 — Słucham, mościa księżno.
 — Czy nasi przyjaciele w Paryżu uwiadomieni?
 — Jacy przyjaciele.
 — Ligiści.