Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/702

 — Do dyabła! jacy zręczni!... — pomruknął Ernauton i odwracając się ku wstrzymującym go rzekł:
 — Ale panowie raczycie przynajmniej uwiadomić mię...
 — A wszakże to pan de Carmainges!... — zawołał główny napastnik, ten właśnie, który młodzieńcowi odebrał szpadę.
 — Pan de Pincorney!... — zawołał również Ernauton! O! jakże haniebnem rzemiosłem trudnicie się!
 — Milczenie w szeregach!... — powtórzył głos dowódzcy stojącego o kilka kroków dalej, zaprowadźcie tego człowieka do kordegardy.
 — Ależ panie de Sainte-Maline — odparł Perducas de Pincorney, człowiekiem któregośmy przytrzymali, jest...
 — Kto taki?
 — Nasz towarzysz, pan Ernauton de Carmainges.
 — Ernauton tutaj!... — zawołał blady od gniewu Sainte-Maline — a co on tu robi?
 — Dobry wieczór moi panowie — spokojnie mówił Carmainges — przyznam się, iż nie myślałem, że jestem w tak dobrem towarzystwie.
 Sainte-Maline zamilkł.