Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/703

 — Zdaje się, że mię aresztujecie — mówił znowu Ernauton, bo nie sądzę byście to czynili w celu rabunku.
 — Niech dyabli porwą!... — mruknął Sainte-Maline — wcale się tego nie spodziewałem.
 — I ja również, przysięgam panu — śmiejąc się odparł Carmainges.
 — Przykra to rzecz, ale cóż pan robisz tu na tej drodze?
 — Gdybym pana o to samo zapytał, czybyś mi odpowiedział panie de Sainte-Maline?
 — Nie.
 — A więc pozwól, niech tak samo postąpię.
 — A zatem niechcesz pan powiedzieć co robisz na tej drodze?
 Ernauton uśmiechnął się, ale nie odpowiedział.
 — Ani dokąd jechałeś?
 To samo milczenie.
 — Skoro się pan niechcesz wytłomaczjć, powiedział Sainte-Maline, muszę postąpić z panem jak ze zwyczajnym człowiekiem.
 — Czyń pan co chcesz, ale uprzedzam, że za wszystko odpowiesz.
 — Panu de Loignac?
 — Komuś jeszcze wyższemu.