Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/711

 — To jazda — zawołała księżna — już go nam prowadzą, już...
 I ulegając porywczości charakteru, przeszła z największej obawy do najszaleńszej radości, klaskała w dłonie wołając: Już go mam! już go mam!
 Mayneville słuchał ciągle.
 — Prawda — rzekł wreszcie — jest to turkot karety i tentent galopujących koni.
 I na cały głos zakomenderował:
 — Wyjdźcie z po za murów ojcowie! z po za murów!
 Natychmiast otworzyła się ciężka brama klasztorna i stu mnichów zbrojnych wystąpiło w jak najlepszym porządku, mając na czele Boromeusza.
 Uszykowali się w poprzek drogi; dał się słyszeć głos Gorenflota wołającego:
 — Poczekajcie na mnie! ależ poczekajcie! Wypada koniecznie abym był na czele kapituły dla godnego przyjęcia Najjaśniejszego pana.
 — Na balkon, księże przeorze! na balkon! — zawołał Boromeusz — wiesz żeś powinien być wyżej niż my wszyscy, bo Pismo Święte powiada: „Panować będziesz nad niemi jak cedr nad hizopem!”