Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/712

 — Prawda — odpowiedział Gorenflot — prawda, zapomniałem, że obrałem sobie to stanowisko, szczęściem, żeś mi przypomniał bracie Boromeuszu.
 Boromeusz wydał cichy rozkaz i czterech braci pod pozorem honorów i ceremonii, poszło pilnować zacnego przeora na balkonie.
 Wkrótce pochodnie rozwidniły drogę idącą w bok o kilka kroków od klasztoru, a księżna i Mayneville ujrzeli połysk kirysów i pałaszy.
 Księżna nie mogąc powstrzymać się, zawołała:
 — Zejdź Maynevillu i przyprowadź mi go pod strażą, związanego....
 — Dobrze pani, dobrze — odpowiedział roztargniony dworzanin — ale jedna rzecz niepokoi mię...
 — Jaka?...
 — Nie słyszę umówionego hasła.
 — Na cóż hasło, kiedy go już mają.
 — Ależ miano go przytrzymać dopiero tutaj, na przeciw klasztoru? — rzekł Mayneville.
 — Zapewne tam dalej znaleźli ku temu lepszą sposobność.
 — Nie widzę naszego oficera.
 — A ja go widzę.