Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/713

 — Gdzie?..
 — A to czerwone pióro!
 — Jakie pióro?... To pan d’Epernon z pałaszem w ręku.
 — Więc mu pałasz zostawiono?
 — Niech zginę! wszak on dowodzi.
 — Naszymi ludźmi... Jesteśmy więc zdradzeni!...
 — E, mościa księżno, to nie nasi ludzie.
 — Szalonyś, Maynevillu.
 W tej chwili Loignac jadący na czele pierwszego plutonu „Czterdziestu pięciu”, wywinął długim pałaszem i zawołał:
 — Niech żyje król!..
 Księżna zbladła i padła na poręcz okna, jakby omdleć miała.
 Mayneville ponury i gotów na wszystko, wziął pałasz do ręki, bo sądził, że ci ludzie w przejeździć, wpadną do pałacu.
 Orszak coraz dalej posuwał się, dosięgnął Bel-Esbat i zmierzał ku przeoratowi.
 Wtedy Boromeusz zrobił trzy kroki naprzód, ale Loignac posunął konia swojego wprost ku mnichowi, który mimo swej wełnianej sutanny, zdawał się chcieć z nim walczyć.
 Lecz przytomny Boromeusz, spostrzegł, że