Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/726

 — Tak, królowa.
 — Oto składa swoje troski u krucyfiksu — odpowiedział ksiądz.
 — Wreszcie — dodał oficer — królowa niewie o takich rzeczach.
 — To być nie może!... — odparł Chicot.
 — Dlaczego?... — spytał oficer.
 — Bo Nérac nie wielkie miasto i widać w niem wszystko jak w przezroczu.
 — Już to mój panie, jest tam park, a w nim aleje na trzy tysiące kroków długie, wysadzane pysznemi cyprysami, jaworami i sykomorami; taki tam cień, że wśród białego dnia o dziesięć kroków jeden drugiego nic widzi. Pomyślcież co się tam dziać może w nocy.
 — A przytem królowa, mój panie, zawsze bardzo zatrudniona — dodał ksiądz.
 — Ba! zatrudniona?
 — Tak jest.
 — A czem? jeżeli spytać wolno.
 — Bogiem, panie — ponuro odpowiedział ksiądz.
 — Bogiem?... — zawołał Chicot.
 — Dla czegóżby nie?
 — A! królowa nabożna?
 — I bardzo.