Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/731

i dasz mi o niem twoje zdanie. A!... doprawdy bardzom ci rad... Siadaj-że, proszę.
 I wskazał na ławkę trawą wyłożoną.
 — Nigdy!... — rzekł Chicot, wzbraniając się.
 — Czyżeś dlatego przybył dwieście mil, abym ci pozwolił stać przedemną?... Nie panie Chicot, siadaj, siadaj, siedzący tylko można dobrze rozmawiać.
 — Ależ uszanowanie, Najjaśniejszy panie...
 — Uszanowanie, u nas w Nawarze?... Szalonyś, mój biedny Chicot, któż tu o tem myśli?..
 — Nie, Najjaśniejszy panie, jam nie szalony — odparł Chicot — jam poseł.
 Na czole króla powstała lekka zmarszczka, znikła jednak tak szybko, iż Chicot mimo całej swojej baczności, nawet jej śladu nie dostrzegł.
 — Posłem — z niby naiwnem zadziwieniem, rzekł Henryk — a czyim?
 — Posłem króla Henryka III-go. Przybywam z Paryża i z Luwru, Najjaśniejszy panie.
 — A!.. to co innnego — odrzekł król wzdychając i podnosząc się.
 — Hej!... paź, odejdź!... przynieś wina na pierwsze piętro, do mojego pokoju, a raczej do mojego gabinetu. Pójdź mości Chicot, zaprowadzę cię.
 Chicot udał się za królem Nawarry, który