Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/738

 — Prawda, że teraz nieposiadam, ale posiadałem...
 — No, to i owszem, dajże mi je. I to powiedziawszy Henryk wyciągnął rękę.
 — Otóż to właśnie nieszczęście, Najjaśniejszy panie — mówił znowu Chicot — miałem list jak to właśnie oznajmiłem Waszej królewskiej mości, a nawet list jakim mało kto mógłby się poszczycić.
 — I zgubiłeś go?
 — Nie, ale raczej czemprędzej zniszczyłem Najjaśniejszy panie, bo pan de Mayenne pędził za mną i chciał mi go wydrzeć.
 — Kuzyn Mayenne?
 — On sam.
 — Szczęściem, że on nie tęgo biega. Czy przybywa mu jeszcze tuszy?
 — Ventre de biche! sądzę, że przynajmniej nie w tej chwili.
 — Dla czego?
 — Bo, Najjaśniejszy panie, nieszczęście chciało, iż biegnąc za mną dopędził mię, i na honor, wtedy właśnie otrzymał doskonałe pchnięcie szpadą.
 — A list?
 — Dzięki mojej ostrożności, znikł bez śladu.