Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/739

 — Brawo! źle żeś mi nie chciał opowiedzieć swojej podróży panie Chicot, teraz opowiedz mi ją, szczegółowo, gdyż mię to mocno zajmuje.
 — Wasza królewska mość zbyt jesteś łaskaw.
 — Jedna tylko okoliczność mię niepokoi.
 — Jaka?
 — Jeżeli list zniszczyłeś dla pana de Mayenne, zniszczyłeś go równie i dla mnie; zkądże teraz dowiem się co pisał mój dobry brat Henryk, kiedy list jego już nie istnieje?
 — Przepraszam, Najjaśniejszy panie, istnieje w mojej pamięci.
 — A to jakim sposobem?
 — Nim go podarłem, nauczyłem się go na pamięć.
 — Wyborny pomysł, panie Chicot, wyborny. Po tem właśnie poznaję dowcip mojego współziomka. Wszak mi go powtórzysz, nieprawdaż?
 — Chętnie, Najjaśniejszy panie.
 — Tak jak brzmiał istotnie, bez żadnej zmiany?
 — Bez najmniejszej.
 — Jak to mam rozumieć?
 — Oto, wyrecytuję go jak najwierniej, gdyż choć nieznam języka, mam jednak dobrą, pamięć.