Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/743

 Bearneńczyk zawsze z zimną krwią słuchał wszystkich ustępów, w których była mowa o jego żonie i o vice-hrabi Turenniuszu; lecz wreszcie zapytał:
 — Turennius... czy to nie znaczy Turenniusz?...
 — Tak sądzę, Najjaśniejszy panie.
 — A Margota, nie jest to czasem pieszczotliwa nazwa, jaką moi bracia Karol IX-ty i Henryk III-ci dawali swojej siostrze, a mojej najukochańszej małżonce Małgorzacie?...
 — Nie widzę wtem żadnego niepodobieństwa, Najjaśniejszy panie — odparł Chicot.
 I powtórzył list aż do końca, a twarz króla ani na chwilę niezmieniła swojego wyrazu.
 — Czy już skończyłeś? — spytał Henryk.
 — Tak jest, Najjaśniejszy panie.
 — Hm, list ten musi być bardzo piękny.
 — Nieprawdaż? Najjaśniejszy panie.
 — Co za nieszczęście, że tylko dwa wyrazy: Tureniuss i Margota zrozumiałem.
 — Nieszczęście niepowetowane, chyba, że Wasza królewska mość rozkażesz jakiemu duchownemu, aby ten list przetłomaczył.
 — O!.. nie — żywo odpowiedział Henryk — wszakże i ty sam, panie Chicot, który przez ostro-