Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/754

Małgorzata — trudno bardzo wiedzieć co król Nawarry umie lub nie umie.
 — A!.. a!.. — pomruknął Chicot — szczęśliwy, iż nie sam tylko szuka znaczenia zagadki.
 — Sądząc z pozorów — mówiła dalej Małgorzata — umie bardzo mało, bo nigdy nierozumie, a przynajmniej niezdaje się rozumieć, kiedy rozmawiam po łacinie z jaką osobą dworu.
 Chicot przygryzł wargi.
 — Tam, do licha! — pomyślał.
 — Czyś mu pan powtarzał ten list? — zapytała Małgorzata.
 — Wszak do niego był adresowany.
 — I cóż, sądzisz że zdawał się go rozumieć?
 — Tylko dwa wyrazy.
 — Jakie?
 — Turenius i Margota.
 — Czy te dwa wyrazy znajdują się w liście?.. Cóż więc uczynił?...
 — Odesłał mię do Waszej królewskiej mości.
 — Do mnie?
 — Tak jest, utrzymując, iż list ten zdaje się zawierać rzeczy tak ważne, iż niemożna go poruczać do tłomaczenia osobie obcej, lepiej więc będzie, skoro Najjaśniejsza pani, jako najpiękniejsza z uczonych i najuczeńsza z pięknych, sama go wytłumaczyć raczysz.