Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/761

 Chicot i królowa razem się obejrzeli.
 Był to król Nawarry.
 — Co!... — spytał Henryk przybliżając się, głowa w łacińskim języku jest rodzaju nijakiego, a czemuż nie męzkiego, mości Chicot?
 — Alboż ja wiem, Najjaśniejszy panie, i mnie to dziwi podobnież jak Waszą królewską mość.
 — I mnie także dziwi — wtrąciła Małgorzata.
 — Tak zapewne być powinno, powiedział król, skoro raz mężczyzna drugi raz kobieta są panami, a to według temperamentu mężczyzny lub kobiety.
 Chicot ukłonił się.
 — Podług mnie, Najjaśniejszy panie, to jest anjlepsza przyczyna.
 — Tem lepiej, mocno mię to cieszy, żem większym filozofem niż sądziłem; ale wróćmy do listu; dowiedz się moja pani, że z największą niecierpliwością pragnę usłyszeć co się tam dzieje na dworze francuzkim, a poczciwy pan Chicot przywozi mi te wiadomości w nieznanym języku; inaczej...
 — Inaczej co?... — powtórzyła Małgorzata.
 — Inaczej, byłbym się prędzej ucieszył; ventre saint-gris, Wiesz jak lubię nowiny, a mia-