Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/769

 Twarz króla nieobjawiała najmniejszej niespokojności, ani żadnej groźby.
 Król niezawodnie nieumiał po łacinie.
 — Czekam aż mi zadasz pytanie — rzekla Małgorzata.
 — Widzę, ze cię ten list mocno obchodzi, moja droga; pocóż się tak niepokoisz?
 — Bo, Najjaśniejszy panie, ten list albo jest albo powinien być wypadkiem; królowie nigdy bez zbyt ważnych przyczyn nie wyprawiają do siebie takich posłańców.
 — Otóż tedy, moja droga — rzekł Henryk — dajmy pokój i posłannictwu i posłańcowi, a powiedz mi raczej, czy nie wyprawiasz dzisiaj wieczorem balu lub innej jakiej zabawy?
 — Miałam podobny zamiar, Najjaśniejszy panie — odparła zdziwiona Małgorzata — ale to nic nadzwyczajnego, bo wiesz, że prawie co wieczór tańcujemy.
 — Ja zaś jutro mam polowanie, a nawet wielkie.
 — A.
 — Tak jest, polowanie na wilka.
 — Co kto lubi, Najjaśniejszy panie; ty lubisz polowanie, ja bale; ty strzelasz, ja tańczę.
 — Tak, moja droga — wzdychając powie-