Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/775

 — A! otóż tego właśnie zrozumieć niemogłem. Ale ty moja droga, jako umiejąca po łacinie, dopomożesz mi gdy do tego przyjdziemy.
 Małgorzata zarumieniła się po same uszy, a tymczasem Henryk zwiesiwszy głowę a wzniósłszy rękę, niby naiwnie szukał, do której z osób jego dworu „codzienne zgorszenie“ stosować się może.
 — Chcesz Najjaśniejszy panie, w imię zgody, skłonić mię do upokarzającego kroku, a więc w imię zgody, będę posłuszna.
 — Dziękuję ci, moja droga — powiedział Henryk, bardzo dziękuję.
 — Jakiż cel będą miały te odwiedziny?
 — Bardzo prosty.
 — Zawsze wyjawić mi go potrzeba, bom tyle naiwna, że się go nie domyślam.
 — Otóż! znajdziesz Fosseuse w pośród honorowych panien, leżącą w ich pokoju. Tego rodzaju kobietki, jak ci wiadomo, są tak ciekawe i niewyrozumiałe, iż niewiadomo do jakiej ostateczności mogłyby doprowadzić biedną Fosseuse.
 — A więc ona się czegoś obawia? z podwój-