Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/779

 — Najjaśniejszy panie! — zawołała Małgorzata, wstając z krzesła i załamując ręce — bądź wyższym nad wszystkich francuzkich wichrzycieli i potwarców!
 — E! moja droga, zdaje mi się, że nie jesteśmy pobłażliwsi w Nawarze jak we Francyi, bo przed chwilą ty sama byłaś bardzo surowa względem biednej Fosseuse.
 — Ja surowa? — zawołała Małgorzata.
 — Ba! przypomnij tylko sobie: tu jednak powinnibyśmy być pobłażliwi; wszak tak miłe pędzimy życie, ty na twoich ulubionych balach, a ja na ulubionych mi łowach.
 — Tak, tak, Najjaśniejszy panie — rzekła Małgorzata — masz słuszność, bądźmy pobłażliwi.
 — Byłem pewny twojego serca, moja droga.
 — Bo znasz mię dobrze, Najjaśniejszy panie.
 — Prawda, a więc odwiedzisz Fosseuse, nieprawdaż?
 — Odwiedzę, Najjaśniejszy panie.
 — Odłączysz ją od innych panien?
 — Odłączę, Najjaśniejszy panie.
 — Poślesz do niej swojego lekarza?
 — Poślę, Najjaśniejszy panie.
 — Ale nie trzeba żadnej dozorczyni. Le-