Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/787

 — Najjaśniejszy panie — mówił znowu Hiszpan — król pan mój, jakkolwiek wzywany do zawarcia przymierza z Lotaryngią, uważał przymierze z Nawarrą za daleko pewniejsze, a krótko mówiąc, za korzystniejsze.
 — Tak, krótko mówiąc — odparł Henryk.
 — Będę otwartym z Waszą królewską mością, bo wiem jakie ma zamiary król mój pan względem ciebie Najjaśniejszy panie.
 — Mogęż wiedzieć jakie są te zamiary?
 — Najjaśniejszy panie, król pan mój niezdoła ci odmówić Nawarry.
 Chicot przytknął ucho do drzwi, gryząc koniec palca aby nieusnąć.
 — Jeżeli mi nic nieodmawiacie — rzekł Henryk — wiedzcież czego żądać będę.
 — Możesz Wasza królewska mość żądać wszystkiego, według upodobania.
 — Tam do dyabła!
 — Racz więc mówić szczerze i otwarcie.
 — Ventre saint-gris! to mię trochę kłopocze.
 — Król imci hiszpański pragnie zupełnie zadowolnić swojego nowego sprzymierzeńca; dowiedzie tego projekt, który uczynię Waszej królewskiej mości.
 — Słucham — powiedział Henryk.