Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/79

 — Albożeście ich jeszcze nie wymogli, mości prezydencie? — zarzucił król.
 — W części zaledwie; czy to dostateczne dla Waszej królewskiej mości?
 — Co wiem, to wiem, mój panie.
 — Wasza królewska mość wie zatem, co sadzić o udziale Hiszpanii w tej sprawie?...
 — Tak jest, mości prezydencie, nietylko Hiszpanii, ale i innych mocarstw.
 — Potwierdzenie tego udziału, byłoby ważną rzeczą Najjaśniejszy panie.
 — To też, panie prezydencie — przerwała Katarzyna — król ma zamiar na później odłożyć stracenie, jeżeli winny podpisze zeznania odpowiednie zeznaniom, jakie złożył sędziemu, który go badał na torturach.
 Brisson pytająco spojrzał na monarchę.
 — Taki jest w istocie mój zamiar — rzekł Henryk — i dłużej go nie taję; przekonasz się o tem, mości Brisson, skoro zalecisz sędziemu kryminalnemu, aby badał winnego.
 — Czy Wasza królewska mość nie ma nic więcej do rozkazania?
 — Nic; ale żadnych zmian w zeznaniach, bo cofnę moje słowo. Są ogłoszone, powinny zatem być takie same.