Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/797

 — Lecz jednak Wasza królewska mość bardzo byłbyś rad, posiadać to miasto, nie prawdaż? zagadnął Chicot.
 — Bezwątpienia; bo czemże jest moje królestwo Bearnu? Małe księstewko, które chciwość mojego szwagra i mojej świekry tak dalece stoczyły, iż przyczepiony do niego tytuł króla w śmieszność się zamienił.
 — Tak, kiedy tymczasem przydawszy do tego księstewka miasto Cahors...
 — Cahors byłoby dla mnie bulwarem, byłoby przedmurzem dla moich współwyznawców.
 — No, to Najjaśniejszy panie włóż żałobę po mieście Cahors, bo czy się poróżnisz z królową Małgorzatą czy nie, król Francyi nigdy ci tego miasta nieda, chyba, że je sam weźmiesz.
 — O!.. — zawołał Henryk — pewno, że wziąłbym, gdyby niebyło tak obronne a nadewszystko, gdybym wojny tak nie nienawidził.
 — Cahors niezdobyte, Najjaśniejszy panie — rzekł Chicot.
 — O! niezdobyte, niezdobyte — naiwnie odparł Henryk — gdybym ja tak miał wojsko... jak go niemam.
 — Racz mię posłuchać, Najjaśniejszy panie — powiedział Chicot — myśmy tu nieprzybyli dla prawienia sobie pochlebstw. Wiadomo